Everglades – kemping Flamingo

Park Narodowy Everglades, trzeci co do wielkości park narodowy w kontynentalnej części USA, leży na samym końcu Florydy (jeśli nie liczyć Key West i pozostałych Keysów, o których następnym razem). Jeśli wierzyć Wikipedii,  jest to największy obszar dzikiej przyrody subtropikalnej, zachowany w Stanach Zjednoczonych. Głównie ciągnące się dziesiątki mil bagna i zamieszkujące je aligatory, czyli całkiem miło.

Nocowaliśmy na kempingu we Flamingo, na południowym krańcu parku. Stamtąd do najbliższej cywilizacji jest jakieś 50 mil (40 mil jechaliśmy, żeby złapać zasięg i wysłać smsa…). Po poprzednich kempingach ten stanowi miłą odmianę: przede wszystkim jest dużo luźniej – przyczepy nie stoją gęsto jak to bywało, nie słychać nic poza naturą (poprzednie kempingi były zwykle blisko autostrady), a z racji ograniczenia pobytu do 2 tygodni jednorazowo/miesiąca w roku, nie ma stałych mieszkańców a więc nie ma też na przykład olbrzymiej ilości świateł, światełek, lampek i ozdóbek, które może i są urocze, ale zakłócają nieco odbiór pięknie rozgwieżdżonego nieba i rażą nasze, nawet średnio wyrobione, poczucie estetyki.

Po tygodniu spędzonym w średniej klasy rv-resorcie, gdzie średnia wieku mieszkańców oscylowała wokół sześćdziesiątki, spodziewaliśmy się, że tu będzie trochę młodziej i bardziej wagabundowo i hipstersko. Tymczasem osoby w wieku przedemerytalnym można było policzyć na palcach jednej ręki. Średnia nadal pozostała wysoka i dalej, mimo takiego oddalenia od cywilizacji, trafiali się emeryci na wózkach czy z balkonikami.

Za to z rozbawieniem stwierdziliśmy, jak bardzo zmieniła nam się przez te kilka tygodni optyka: po krótkim rekonesansie orzekliśmy zgodnie, że to jest kemping dla aktywnych staruszków, nie takich zasiedziałych, jak na tych poprzednich. Dla wyjaśnienia stosowane przez nas rozgraniczenie wygląda teraz tak: zasiedziały staruszek, to taki co chodzi rano na spacery, po południu na basen, a wieczorem gra w ping ponga, rzuca ciężką podkową, gra w boule albo inną mało wymagającą grę (ironia!). Aktywny staruszek to taki, który rano odpina od swojego pickupa kajak i idzie wiosłować między aligatorami, a po powrocie wsiada na rower pojeździć po okolicy.

Last but not least, wreszcie nasz Eddie nie wyglądał na kempingu jak ubogi i stary krewny. Poza innymi przyczepami w różnym wieku, udało nam się też zobaczyć pełen przegląd pojazdów do mieszkania: od olbrzymich wypasionych autobusów, przez przerobione autobusy szkolne i klasy C (którą początkowo planowaliśmy kupić), aż po przyczepy we wszelkich kształtach i rozmiarach, z klasycznymi, kosmicznymi airstreamami włącznie.

Kamping Flamingo ma za to jedną poważną wadę, o której trzeba pamiętać, szczególnie w sezonie. Jest na otwartej, praktycznie pozbawionej drzew przestrzeni. I o ile w styczniu/lutym temperatura rzadko przekracza tu 30 stopni, tak w pełni lata Flamingo zamienia się w patelnię. Jeśli więc wybieracie się tu w wakacje i nie planujecie podłączenia do prądu i nocowania w klimatyzacji, to przygotujcie się lepiej na ekstremalne przeżycia.

A co jeszcze możecie zobaczyć w Parku Narodowym Everglades poza kempingiem Flamingo? Park oferuje sporo rozrywek takich jak oglądanie ptaków, aligatorów i innej dziczyzny, wycieczki na motorówkach, rowerach, kajakach itd. Do wyboru do koloru. My tylko rozejrzeliśmy się po okolicy i porozkoszowaliśmy się ciszą – z dzieciakami, zwłaszcza jednym z gorączką, niewiele dało się zrobić. Niemniej jednak polecamy, zwłaszcza podróżnikom aktywnym i lubiącym przyrodę. Są szlaki rowerowe, kajakowe, można łowić ryby, czy godzinami wypatrywać ptaków, do których oglądania Everglades nadaje się chyba najlepiej w USA. No i są oczywiście krokodyle i aligatory – z tym głównie kojarzy się Everglades. My jednak zaliczyliśmy z nimi chwilę wcześniej dość bezpieczne spotkanie i nie ciągnęło nas już z dziećmi na bagna.

Właśnie, jeśli ktoś wybiera się do Everglades na rodzinną wycieczkę, to lepiej albo dzielić się we dwójkę opieką na zasadzie jedno aktywnie zwiedza, drugie spaceruje z dziećmi, albo nastawić się na parę dni lenistwa i odpoczynku od cywilizacji. Everglades to nie Dominikana, Amerykanie nie pozwolą trzylatkowi wsiąść do kajaka, czy wskoczyć na szybką łódź motorową na szybką przejażdżkę po mokradłach. Pozostają spacery i spokojne rejsy w większych łodziach z przeszklonym dnem, na które my się nie zdecydowaliśmy oszczędzając kasę na dalszą część naszej półrocznej podróży. Jeśli przyjeżdżać do Everglades z małymi dziećmi, to raczej zimą. Temperatury są przyjazne, a i komary występują w ilościach raczej symbolicznych (w lato jest ich ponoć zdecydowanie więcej).

Choć przyjechaliśmy do Everglades by uciec przed cywilizacją, to nasze najbardziej żywe wspomnienie z tego miejsca jest paradoksalnie związane z… samochodem. To jazda do Flamingo przez las o północy we mgle z cieniami zwierząt przemykającymi raz na jakiś czas przez drogę. Niesamowite przeżycie, i choć nie jesteśmy fanami horrorów, to przypomnieliśmy sobie chyba wszystkie, które w życiu widzieliśmy.