O Opolu wiedzieliśmy niewiele. Kojarzyło nam się tylko z festiwalem polskiej piosenki, a z poprzedniej wizyty, dokładnie 26 (sic!) lat temu, najstarsze dwie stopy zapamiętały jedynie, że w Opolu jest zoo. A że jechaliśmy tam na zaproszenie Urzędu Miasta, to i planować za bardzo nie musieliśmy, więc podeszliśmy do Opola z zupełnie otwartymi głowami. I nie zawiedliśmy się.

Tekst opublikowany pierwotnie 8 sierpnia 2016 roku, aktualizacja: 22 września 2020 roku.

Opole jak Olimpiada…

Przytrafia nam się co cztery lata. Po wyjeździe w 2016 roku dopiero w lipcu 2020 roku pojechaliśmy na Opolszczyznę drugi raz. Tym razem na zaproszenie Opolskiej Regionalnej Organizacji Turystycznej w ramach projektu “Wspólne Dziedzictwo”. Bez dzieci, za to w czasie pandemii, co narzucało pewne ograniczenia w zwiedzaniu. Mimo to, udało nam się zobaczyć kilka ciekawych miejsc zarówno na opolszczyźnie jak i w samym Opolu.

Tworząc kolejne wpisy o atrakcjach Opolszczyzny w Opolu i poza nim, postanowiliśmy część „opolską” dodać do istniejącego już wpisu, żebyście Drodzy Czytelnicy mieli wszystko w jednym miejscu. Tak z pierwotnego tekstu o jednym dniu zrobił nam się (conajmniej) weekend w Opolu, gdyż sama wizyta w fenomenalnym Muzeum Polskiej Piosenki może zająć wiele godzin. Wiemy, sprawdziliśmy:) I choć za drugim razem byliśmy bez dzieci, wszystkie miejsca, które odwiedziliśmy idealnie nadają się zarówno na dorosłe jak i na rodzinne zwiedzanie.

Pierwsze w Opolu było… zaskoczenie kompaktowym rozmiarem. Przyjechaliśmy w piątek wieczorem i zameldowaliśmy się w hotelu Mercure. Miejsce idealne – tuż obok dworca PKP, pokój bardzo wygodny, a śniadanie wręcz wyborne. My byliśmy najedzeni przez pół dnia, a Maciek jakieś dwie godziny, co jest niezłym wynikiem zważywszy, że pierwsze pytanie o jedzenie pada zwykle mniej więcej kwadrans po śniadaniu. Jeszcze wieczorem ruszyliśmy na miasto. Wystarczyło kilka kroków, by dojść pod ratusz, napić się piwa z widokiem na Odrę i zjeść hipsterskie zapiekanki na modnym Małym Rynku. Nie inaczej było następnego dnia – wbrew naszym obawom o przemieszczanie się między kolejnymi punktami programu okazało się, że wszędzie można bez problemu dojść na piechotę, nawet jak ma się króciutkie, czteroletnie nóżki.

Opolskie zoo, małe ale z charakterem!

Zwiedzanie zaczęliśmy od tego, co na co dzień mamy pod nosem w Warszawie, czyli od zoo. I bardzo dobrze, bo to warszawskie, mimo że przez trzy lata mijaliśmy przynajmniej 2 razy dziennie, ostatni raz w komplecie zwiedziliśmy sami nie pamiętamy dokładnie kiedy. I nie jesteśmy jego wielkimi fanami. Szerokie asfaltowe aleje, tłumy, atakujące na każdym rogu gofry, lody, ciuchcie, podskakujące pojazdy w kształcie słonia czy samolotu. Zwierzęta zdają się być tylko dodatkiem do jakiegoś przaśnego festynu czy odpustu.

W Opolu jest inaczej. Na pewno bardziej kameralnie – zoo jest stosunkowo niewielkich rozmiarów. Ale urządzono je tak zręcznie, że skojarzyło nam się z największym i chyba najpopularniejszym odwiedzonym przez nas ogrodem zoologicznym (nie widzieliśmy ich wcale aż tak wiele) – w San Diego. Tak tu, jak i tam, jest dużo zieleni i między kolejnymi mieszkańcami parku przechodzi się wąskimi, zacienionymi ścieżkami, a nie szerokimi wyasfaltowanymi alejami.Tak tu, jak i tam, zwierzęta rozmieszczone są „geograficznie”, czyli te pochodzące z danego kontynentu są sąsiadami także w ogrodzie.

Nie zawsze tak było. Otwarte w latach 30-tych ubiegłego wieku już kilka razy było zagrożone likwidacją, za każdym razem powstawało niczym feniks z popiołów. Pierwszy raz zniknęło z mapy Opola w czasie II Wojny Światowej i wróciło na nią dopiero w 1953 roku. W 1997 roku teren zoo został całkowicie zniszczony przez powódź stulecia, której ślady widać zresztą w całym mieście, w postaci tabliczek przypominających poziom do jakiego dotarła niszczycielska woda. I tym razem szczęśliwie zoo przetrwało, odbudowując się już według nowej, „zoogeograficznej” koncepcji. Przy okazji, po raz pierwszy w historii ogrodu, do Opola trafiły żyrafy, nosorożce, pandy rude, mrówkojady oraz różne gatunki małp i małpiatek.

Obecnie największą dumą ogrodu jest basen z jedynymi w Polsce uchatkami kalifornijskimi oraz wybieg dla goryli, które naszą wizytę niestety przespały. Nam spodobały się również susły, które można obserwować niemalże twarzą w pyszczek, dzięki umieszczonym na wybiegu kopułom, do których wchodzi się z tunelu pod ziemią.

Jeśli będziecie wybierać się do zoo, zajrzyjcie koniecznie na ich stronę internetową, znajdziecie tam informacje o godzinach karmienia zwierząt. Wprawdzie nie ma opcji samodzielnego karmienia żyraf, ale i tak cieszymy się, że coraz więcej ogrodów zoologicznych w Polsce zawiera w swojej ofercie coś ponad oglądanie zwierząt w klatkach. Nawet taki drobiazg jak jedzenie dla rybek, w Stanach obecne na każdym kroku, nie tylko w zoo ale też na farmach rybnych, to spora atrakcja dla dzieciaków, i ku naszemu zadowoleniu opolskie zoo też o tym wie.

Statkiem po Odrze. Wodna atrakcja Opola

Zoo leży na Wyspie Bolko, która to wyspa, jeśli nawet nie jesteście fanami ogrodów zoologicznych, i tak jest warta spaceru. Jest tam wiele ścieżek pieszych i rowerowych i jest tam tak zielono, że na chwilę można zapomnieć, że nadal jest się w mieście! A gdy już zmęczy Was spacerowanie, można zejść na przystań i odpocząć podczas 40-minutowego rejsu statkiem Opolanin po Odrze.

Opole, jak wiele polskich miast, w ostatnich latach znów odkrywa swoją rzekę. Powstają, bądź rewitalizowane są bulwary i nadodrzańskie parki. Podświetla się mosty. Przydałoby się jeszcze Odrze przywrócenie wysokiej klasy żeglowności, by rzeka mogła w końcu w pełni odżyć, ale niestety na to się nie zanosi. Podczas naszego rejsu nie minęliśmy żadnej (!) innej jednostki pływającej. No ale przynajmniej mogliśmy się skupić na podziwianiu miasta z rzecznej perspektywy.

Grabówka – najlepsze naleśniki w Opolu

Ze statku wysiadamy na drugiej opolskiej wyspie – Pasiece. Na niej też jest co zwiedzać, ale najpierw warto coś zjeść. Do tego czasu pewnie już zdążycie zgłodnieć. A jak nie Wy, to przynajmniej Wasze dzieci. A głodne dzieci najlepiej zatkać naleśnikiem. I to nie byle jakim. Przetnijcie wyspę, przejdźcie na drugą stronę kanału Młynówka przepięknym zielonym Mostem Groszowym i traficie do kultowej naleśnikarni Grabówka.

Grabówka powstała w 1983 roku. Pan Ryszard – właściciel – włożył w nią dużo serca, pracy i pieniędzy, co przyniosło fenomenalny efekt. Zabytkowy domek szwajcarski trzeba było właściwie podnieść z ruin, bo po długiej knajpianej historii niszczał niepilnowany przez wiele lat. Pan Ryszard wyremontował go z największą starannością, dostawił przeszkloną wiatę i zasadził pnącza, które teraz pięknie oplatają cały budynek i dach.

A naleśniki? Zapomnijcie o tradycyjnych naleśnikach z serem czy z dżemem. Tu do wyboru są naleśniki z awokado, jajkiem i szczypiorkiem, z serem lazur, orzechami, gruszką i sosem z czarnej porzeczki, z rumem, serem, brzoskwiniami i czekoladą, i ponad 30 innych, zarówno słodkich jak i wytrawnych kombinacji. Wszystko jest robione na oczach klientów. Szybkie rozsmarowanie masy na naleśnikarce, parę sprawnych ruchów, rzut dodatkami i chwilę później można już odejść do okienka z pyszną zdobyczą w ręku!

Jedząc na tarasie od strony Młynówki można podziwiać zabytkowe rzeźby śląskiego rzeźbiarza Thomasa Myrtka zakupione przez pana Ryszarda, a także wspomniany już wcześniej most. Zielona, żelazna konstrukcja obwieszona kłódkami z podpisami zakochanych (w tym „Brajana i Dżesiki”) została otwarta w Wigilię 1902 roku. Jej obecna nazwa to spolszczenie niemieckiego Pfennig Brücke, czyli Mostu Fenigowego. Miejska legenda głosi, że przeprawę nazwano tak od wysokości opłaty pobieranej niegdyś za jego przekroczenie (w domku szwajcarskim miała znajdywać się budka inkasenta).

Dokumenty, w tym te zachowane we Berlinie, dowiodły jednak czego innego. Przed I wojną światową most zwany był Słoniowym, a domek służył ogrodnikowi, dbającemu o zielone tereny okalające nieistniejącą już siedzibę rejencji opolskiej. Nigdzie nie zachowały informacje o pobieraniu opłat za przejście mostem. Groszowość czy fenigowość mostu pozostaje do końca nie wyjaśniona…

A skąd wzięła się nazwa Grabówki? Domek zamieniono na knajpę jeszcze przed wojną. Wtedy Niemcy chodzili na piwo na Muhlgraben, czyli „na Młynówkę”. Zanim jednak wprowadzono oficjalną nazwę kanału, to w domku znów lało się piwo, a obecni już na miejscu Polacy sami spolszczyli i skrócili starą nazwę i mówili: „Idziemy się napić na Grabówkę!”. I tak znalazło się miejsce na dwie nazwy: Grabówki i Młynówki.

Wyspa Pasieka: Piastowie, Bauhaus i festiwal

Posileni możemy ruszać na dalszy podbój Opola. Kolejnym punktem na naszej trasie jest Wieża Piastowska. Jest pozostałością po nieistniejącym już Zamku Piastowskim z 1217 roku. Sama wieża powstała nieco później, około 1300 roku, i ze swoimi 35 metrami wysokości służyła do obserwacji, podczas gdy jej najniższa część używana była jako loch głodowy – wejście znajdowało się na ok. 9 metrach. Wejście z poziomu podwórza wykuto dopiero w XX wieku.

Po wyburzeniu Zamku Piastowskiego i pracach związanych z budową fundamentów i piwnic dzisiejszego Urzędu Marszałkowskiego, wieża się wyraźnie przechyliła. Została wprawdzie zabezpieczona, ale jej odchylenie od pionu jest dość wyraźne. Mamy więc dwie atrakcje w jednym. Nie dość, że wieża jest piastowska, to jeszcze krzywa!

Budynek Urzędu to też ciekawa rzecz. Zbudowano go w 1934 roku dla urzędników niemieckiej Prowincji Górnośląskiej i wtedy był sztandarowym przykładem funkcjonalizmu, którego – przyznajemy szczerze – wielkimi fanami nie jesteśmy. Budynek, jak to w funkcjonalizmie, miał być nie tyle piękny co funkcjonalny i nowoczesny. Zastosowano w nim mnóstwo nowinek technicznych: windę paternoster, jarzeniówki, żaluzje w oknach. Żaluzje dalej widać, choć chyba już żadna nie działa.

Za to winda ciągle jeździ, i to całkiem sprawnie. Dźwig paternoster ma otwarte kabiny krążace w dwóch szybach. Winda nie zatrzymuje się i działa na zasadzie dźwigu okrężnego. Jak pojedziemy za daleko, to nagle skręcimy w bok i zaczniemy wracać drugim szybem. W Polsce działa ich tylko sześć, więc jak będziecie mieli okazję, to wskoczcie do niej na chwilę. Jeśli nie w Opolu, to może w Katowicach albo Wrocławiu.

Kilka lat temu wieża została wyremontowana i „uturystyczniona”. I tak zamiast monotonnej wspinaczki po schodach, odbywamy podróż w czasie po dziejach Opola. Wchodzimy prosto do lochu. Na chwilę gasną światła, w mroku słychać kapanie kropel, odgłosy kroków strażników kilka metrów nad nami. Nagle niewidoczny właz otwiera się i na łańcuchu, w drewnianej średniowiecznej windzie zjeżdża do nas kolejny nieszczęśnik. Ciekawe, ile tu posiedzi? Może wykupi go rodzina?

Światło się zapala a duchy więźniów zostają za nami, a raczej pod nami. Idziemy wyżej. Na kolejnym poziomie zobaczymy cienie dawnych żołnierzy broniących zamku w trakcie oblężenia. Na innym poziomie książę Bolko opowie nam co nieco o historii wieży i miasta. Na samej górze będziemy mogli porównać panoramę Opola z widokiem z wieży z XIX wieku.

U stóp wieży stoi najbardziej chyba znany obiekt w Opolu, czyli Amfiteatr, w którym od 1963 roku odbywa się Krajowy Festiwal Polskiej Piosenki. Amfiteatr po gruntownej przebudowie kilka lat temu wygląda teraz kosmicznie. Może to zasługa daszka nad widownią, która rodzi skojarzenia ze Spodkiem? Do tego całość tchnie teraz nowością, betonem i szkłem. Oczywiście tę surowość widać tylko w cichy i spokojny dzień. Jak tylko pojawią się na nim wykonawcy i gorąca opolska publiczność, atmosfera jest gorąca jak w Rio podczas karnawału!

Witam Was ciule!

Zarówno amfiteatr jak i sam festiwal powstały z inicjatywy Karola Musioła, którego pomnik, w biegu, z rozwianym włosem i krawatem stoi nieopodal. Do legendy przeszły jego słowa z otwarcia pierwszego festiwalu w 1963 roku. Musioł chciał czule powitać goście w amfiteatrze, ale ponieważ był rodowitym Ślązakiem i mówił silną gwarą, to wyszło, jak wyszło. Zamiast czule w eter poszły ciule. Publiczność po chwili konsternacji zrozumiała jednak przesłanie i nagrodziła Musioła gromkimi brawami.

Musioł to chodząca legenda Opola. Chodząca, bo ten wieloletni gospodarz miasta był ciągle w ruchu. „Pierwsze skojarzenie, jakie przychodzi mi do głowy, to obraz Karola Musioła, którego spotykałem, wracając nocnym pociągiem z Warszawy. Wychodziłem koło czwartej, piątej rano z dworca PKP w Opolu i widziałem Musioła, jak podniesionym głosem strofował sprzątaczy zamiatających chodniki i ulice. To był równocześnie prostolinijny, skromny człowiek i dobry gospodarz” – wspominał Musioła prof. dr. hab. Franciszek Marek w rozmowie z Nową Trybuną Opolską.

Muzeum Polskiej Piosenki

Muzeum udało nam się odwiedzić dopiero podczas naszego drugiego pobytu w Opolu, w lipcu 2020 – zostało ono bowiem otwarte w sierpniu 2016 roku, zaledwie kilka tygodni po naszej pierwszej wizycie. Co ważne, odwiedziliśmy je w trakcie pandemii, więc nie wszystkie atrakcje były dostępne. Strach pomyśleć, co by było gdyby były – i bez tego spędziliśmy tam ładnych kilka godzin i wyszliśmy dopiero, kiedy obsługa wyłączyła nam ekrany i dźwięk w słuchawkach. Najwyraźniej w czasach dystansu społecznego nikt już nie wypędza starą dobrą metodą – idę metr za tobą powtarzając, że już zamknięte. Teraz po prostu po cichu gaśnie elektronika…

Najdziwniejsze jest w tym muzeum to, że choć robi ogromne wrażenie i pozostawia gościa z efektem wow z racji nowoczesności i multimedialności, to jednak, gdy już opadają emocje i zmniejsza się poziom muzycznej adrenaliny pojawia się konstatacja, że Muzeum Polskiej Piosenki to w sumie… taki youtube w realu, tylko z dobrym sortowaniem i filtrowaniem i bez reklam. Chodzimy więc od gabloty do gabloty słuchając największych przebojów, okraszonych czasem anegdotkami z telewizyjnego cyklu „Historia jednego przeboju”. Obserwujemy zmieniające się mody, możemy docenić doskonałe prace graficzne z czasów PRL-u, w tym fontowy dizajn – dopieszczone na plakatach czcionki.

Niestety, największa atrakcja muzeum – budki nagraniowe, zostały ze względu na zagrożenie epidemiologiczne zamknięte. Nie ma tu miejsca, żeby w tę piosenkę w pełni wejść – w końcu jesteśmy nie tylko w stolicy polskiej piosenki, ale i polskich festiwali. A może tak stworzyć rekonstrukcję sceny z wielkim ekranem oddającym publiczność na jakimś dużym festiwalu? A może dodatkowo generować w trybie rzeczywistym jak publiczność krzyczy nasze imię, albo śpiewa z nami ulubiony szlagier…

Brakowało nam trochę takiej bliskiej relacji z polską piosenką. To wrażenie higieniecznie bezpiecznej oddali potęgowała jeszcze ultranowoczesność muzeum i niskazitelna biel. Podchodząc do kolejnych gablot czuliśmy się jak kosmici, którzy na pokład swojego statku zabrali trochę muzycznych próbek z kraju zwanego Polską. A potem docierały do nas znajome dźwięki i znowu byliśmy tu na dole – w muzycznym sercu Polski, pod amfiteatrem, w którym działo się wiele z tych rzeczy, które widzieliśmy na ekranach i słyszeliśmy w słuchawkach. To tu tworzyła się historia – rodziły się i gasły gwiazdy. To zaśpiewane tu słowa zostawały z nami na pokolenia. I nawet pomimo lekkiego niedosytu, gdy przeminą ograniczenia związane z COVIDem, chętnie tu wrócimy.

Tyle odczuć, czas na kilka informacji praktycznych. W muzeum znajdziecie zarówno eksponaty poświęcone kwestiom technicznym – jak przenoszono muzykę na kolejne nośniki i jak wyglądały najróżniejsze odtwarzacze (choćby czerwony Kajtek, którego pamiętamy z dzieciństwa!) oraz wystawy poświęcone konkretnym artystom. Są też miejsca, gdzie można wirtualnie przebrać się w kostiumy gwiazd, a w czasach nie-pandemicznych dostępne są wspomniane już wcześniej budki nagraniowe, gdzie odwiedzający mogą sami zamienić się w piosenkarzy (i to jest powód dla którego jeszcze tam wrócimy!). Jednak główną atrakcją jest podróż przez historię polskiej muzyki od lat 20. XX wieku, z ekranami i słuchawkami, prowadząca przez teledyski, fragmenty koncertów, programów telewizyjnych, reportaży i wywiadów z artystami z ostatnich 100 lat. 

Muzeum Polskiej Piosenki
ul. Piastowska 14A, 45-082 Opole
Tu znajdziecie aktualne ceny biletów do muzuem.

Opolskie Stare Miasto

Na deser proponujemy poszwendać się po Starym Mieście. Jak całe Opole jest ono dość kompaktowe, bez problemu zatem traficie do Katedry Świętego Krzyża, z pięknymi spiżowymi drzwiami autorstwa śląskiego rzeźbiarza Adolfa Panitza. Drzwi trafiły do katedry w 1997 roku, w tysięczną rocznicę śmierci św. Wojciecha oraz 700-lecie parafii.

Po minięciu katedry znów dotrzecie na Rynek, a może nawet zawędrujecie na Wzgórze Uniwersyteckie – jedno z najbardziej urokliwych miejsc w Opolu. Tam na ławeczce siedzą sobie Starsi Panowie, a zza krzaka wyłania się Czesław Niemen. Spotkacie też Cztery Pory Roku – piękne rzeźby kobiet na różnych etapach życia. Nie omińcie też pomnika Damy z harfą, czyli Joanny Gryzik Schaffgotschowej, zwanej też śląskim Kopciuszkiem.

Jej biografia jest niezwykła. Joanna była córką służącej i jako mała, kilkuletnia dziewczynka zetknęła się z bogatym przemysłowcem – Karolem Godulą. Goduli, choć władał ogromnym majątkiem – unikano. Wzbudzał strach swoją szpetotą. Plotkowano też o jego eksperymentach chemicznych i posądzano o kontakty z diabłem. Nie bała się go tylko mała Joanna. Godula polubił ją i kiedy umierał zapisał jej swój ogromny majątek. 6-letnia Joasia stała się jedną z najbogatszych osób w Europie. W wieku 16-lat Joanna zakochała się w hrabim Schaffgotschu, z którym po małżeństwie zamieszkała w rozbudowanym Pałacu w Kopicach. Powierzony jej majątek, połączony z hrabiowskim, nie tylko pomnożyła, ale dodatkowo zasłynęła jako wielka filantropka. Budowała kościoły, sierocińce i kaplice. Zmarła w swym bajkowym pałacu w Kopicach, który od wielu lat obraca się w ruinę…

Zajrzyjcie do studni św. Wojciecha ustawionej w miejscu, gdzie miał on nawracać pogan. Według legendy zabrakło mu wody, uderzył więc kijem w skałę, z której trysnęło źródło. Woda z tego źródła ma mieć cudowną moc. Obok studni znajdziecie też kamień z odciśniętymi stopami świętego.

Ze wzgórza zejdźcie do Stawku Barlickiego (Stawu Zamkowego). To miłe miejsce na chwilę odpoczynku. Grające fontanny przypomną Wam hity największych gwiazd polskiej piosenki, a Wasze dzieci wejdą do wody i klapną w niej na tyłek, uświadamiając Wam boleśnie, że nie wzięliście dla nich niczego na zmianę. A jeśli lubicie multimedialne widowiska i nie macie nic przeciwko tłumom, to wizytę przy fontannach zostawcie sobie na wieczór, kiedy odbywają się pokazy ze światłami (o godz. 21.30 – sprawdzić, czy nie ma akurat jakiejś pandemii).

Muzeum Wsi Opolskiej

Tu również zawitaliśmy podczas pandemii, i żałowaliśmy, że tym razem nie ma z nami dziećmi – tak jak my uwielbiają skanseny, a nawet mimo ograniczeń narzucanych przez reżim sanitarny, w Muzeum Wsi Opolskiej było co zwiedzać.

To idealne miejsce zwłaszcza na ciepły dzień. Znajdziecie tu liczne zabytki architektury drewnianej – zarówno domy jak i budynki użyteczności publicznej, od kościoła, przez szkołę czy karczmę, po kuźnię, młyn, wiatraki i warsztaty z okresu XVIII-XX wieku. Ułożone w porządku chronologicznym na sporym (ponad 10 hektarów!), zalesionym terenie. Niektóre to kameralne i niepozorne chatki, inne to budzące podziw konstrukcje jak choćby działający (na szeroki uśmiech do gospodarza) młyn. To przyjemny spacer przez wcale nieodległą historię. Dość powiedzieć, że dwie z ośmiu stóp pamiętają jeszcze taki wystrój wiejskich chałup, była też okazja do pracy na niektórych maszynach, czy wizyty z dziadkiem u kowala w wiejskiej kuźni. Wielką zaletą skansenu, poza świetnie odtworzoną historią, są jego pracownicy. Miejscowa ekipa w ciekawy i angażujący sposób przybliża życie i pracę ludzi z dawnych czasów. W muzeum odbywają się też lekcje muzealne, imprezy plenerowe i warsztaty.

Opole – gdzie zanocować?

Podczas naszej pierwszej wizyty w Opolu ugościł hotel Mercure Opole i była to niezwykle miła gościna. Można by powiedzieć, że hotel jest trochę na uboczu, niedaleko pięknie odremontowanego, ponad 100-letniego dworca kolejowego. Ale w takim mieście jak Opole, trochę na uboczu oznacza, że od Starego Miasta dzieli Mercure w linii prostej ledwie 500 metrów.

Z kolei podczas naszego drugiego pobytu, skorzystaliśmy z zaproszenia nowych znajomych poznanych dzięki naszej grupie housesittingowo-houseswappingowej. Czym jest housesitting? To opcja darmowego nocelu w zamian za opiekę nad mieszkaniem (kotami, psami, roślinami) lub darmowej opieki nad Waszym domem (kotami, psami, roślinami), kiedy akurat wyjeżdżacie i potrzebujecie kogoś, kto ogarnie wszystko co zostawiacie za sobą.

Jeśli jednak aż tak alternatywni nie jesteście, a jednocześnie preferujecie mniej sieciówkowe hotele czy hostele, to w Opolu macie w czym wybierać. Baza noclegowa jest całkiem spora i różnorodna. Oto w czym możecie wybierać:

Booking.com

A jak w ogóle nie lubicie hoteli, to zajrzyjcie na Airbnb (kliknij po zniżkę na pierwszy nocleg).

Opole – gdzie zjeść?

Gdzie zjeść w trakcie wypełnionego intensywnym zwiedzaniem atrakcji Opola weekendu? Zwolenników opcji budżetowej namawiamy na wyżej wspomniane hipsterskie zapiekanki (podobnie jak naleśniki w Grabówce serwowane z mnóstwem niestandardowych dodatków) na Małym Rynku, gdzie skupia się opolskie życie nocne. Jeśli wolicie połączyć posiłek z przyjemnym spacerem, warto przejść się zalesioną Wyspą Bolko do Klubokawiarni Laba. Pamiętajcie tylko, że latem przyda Wam się coś na komary!

Z kolei tych, co chcą zaszaleć i poczuć niebo w gębie namawiamy na kolację w restauracji Piano. Wysmakowane wnętrza nawiązują do lat 30., taras wychodzi na Odrę, muzyka na żywo koi zmysły, a jedzenie komponowane jest z najświeższych produktów od lokalnych dostawców. Już sama lektura menu powoduje niekontrolowany ślinotok. A do tego polskie wina, które zaczęliśmy odkrywać dopiero po Pawła wyjazdach na na Podkarpacie, a które zdają się coraz odważniej wchodzić na rynek. Jeśli tutejsze jedzenie powali Was na kolana, nie przejmujcie się, Piano to także czterogwiazdkowy, butikowy hotel…

I last but not least, warto zajrzeć na stronę szlaku kulinarnego Opolski Bifyj – w restauracjach na szlaku znajdziecie autentyczną kuchnię Śląska Opolskiego.

Czy weekend w Opolu wystarczy, żeby zobaczyć wszystkie atrakcje? Da się, zarówno z dziećmi jak i bez. Warto jednak rozważyć dłuższy pobyt w tym pięknym mieście. Zdajemy sobie bowiem sprawę, że to co opisaliśmy, to zaledwie wierzchołek góry lodowej. No i poza Opolem kryje się jeszcze wiele atrakcji Opolszczyzny – tych mniej i bardziej znanych!

Za pierwsze zaproszenie na Opolszczcyznę dziękujemy opolskiemu Wydziałowi Kultury i Turystyki, za drugie – Opolskiej Regionalnej Organizacji Turystycznej. Ta druga wizyta była zorganizowana w ramach projektu Dziedzictwo Kulturowe i Przyrodnicze dla rozwoju pogranicza polsko-czeskiego “Wspólne Dziedzictwo”.