Te z komentarzy, które krytycznie się do nas i do naszej podróży odnosiły, poruszały się głównie w sferze ekonomicznej i można je ując następująco: „A jakim cudem ich na to stać, pewnie śpią na kasie” oraz (ciut zawistne) „Pewnie mają tyle kasy, że nie muszą pracować, to sobie mogą jeździć”. I do tych komentarzy chcielibyśmy się odnieść.

Tak, nie ukrywamy, mieliśmy to szczęście, że zdarzyło nam się pracować przez ponad dwa lata na zagranicznym kontrakcie, dzięki czemu odłożyliśmy trochę petrodolarów. Nie znaczy to, że pławimy się w luksusie. Na bilety do Chicago polowaliśmy długo, żeby znaleźć jakąś dobrą promocję. Samochód i przyczepę kupiliśmy tanie ale takie, żeby się nie rozpadły w drodze, mamy nadzieję, że uda nam się sprzedać za pół roku, nie tracąc na nich zbyt dużo (dopisek post factum – trzeba było kupić droższe…). W Warszawie mamy mieszkanie (na kredyt oczywiście), wynajęliśmy je, żeby nie stało puste i żeby ktoś pokrywał za nas czynsz i opłaty. Podstawowe koszty życia, czy jesteśmy tu czy tam są zbliżone, w końcu wszędzie trzeba jeść i raz na jakiś czas się umyć.

Największym naszym wydatkiem są szeroko pojęte atrakcje, czyli bilety wstępu do różnych miejsc, no ale po to tu przyjechaliśmy, więc nie będziemy oszczędzać (choć nie zamierzamy też odwiedzić każdego parku rozrywki w okolicach Orlando, bo musielibyśmy chyba skrócić naszą podróż). Póki co sporo pochłaniają też noclegi, ale mamy nadzieję zacząć korzystać ze strony boondockerswelcome.com – coś w stylu couchsurfingu dla kamperowców, już jesteśmy umówieni na pierwsze darmowe noclegi. No i dochodzi jeszcze koszt benzyny, ale tego niestety w żaden sposób przeskoczyć się nie da, jedyne co możemy zrobić to szukać najtańszych stacji benzynowych i programów zniżkowych, co zresztą intensywnie robimy.

W sumie na wyjazd chcemy wydać mniej więcej tyle, ile kosztuje nowy rodzinny samochód średniej klasy, o którym to część ludzi marzy i za którym niezmordowanie przez jakiś czas goni. Mamy jednak wrażenie, że nie do końca chodzi o to, ile to wszystko kosztuje i dlaczego nas na to stać. Jakiś czas temu wpadły nam w oko statystyki, według których znakomita większość ludzi, którzy nienawidzą swojej pracy, nie zmienia jej, nawet jeśli dostaną inną ofertę (źródła i procentów niestety nie pamiętamy, aczkolwiek były one dla nas szokujące). Najwyraźniej lepsze jest zło które już znamy od tego co nas czeka za rogiem. Szanuj szefa swego, możesz mieć gorszego. Nie lubimy zmian. Nie lubimy nieznanego.

Nie mieliśmy wyjścia, musieliśmy rozstać się z naszą „libijską” firmą, bo wyjazd do Trypolisu z dwójką dzieci jest w tym momencie zbyt ryzykowny. Mogliśmy zostać w Polsce i szukać kolejnej pracy, ale podjęliśmy decyzję o wyjeździe. Nie była to decyzja łatwa, nie wiemy co nas czeka po powrocie, czy przez najbliższe pół roku uda nam się wymyślić coś, co pozwoli nam się utrzymać i da satysfakcję, (ewentualnie co nas uczyni obrzydliwie bogatymi – jeśli ktoś ma dla nas jakiś pomysł to niech pisze!), ale wiedzieliśmy, że mamy trochę oszczędności, dzieci są w wieku nieszkolnym więc mamy czas i nie chcemy spędzić życia myśląc tylko o pracy. Kiedy, jeśli nie teraz?

Nie zaprzeczamy że, ważną rolę w tym równaniu grają pieniądze, ale z naszych obserwacji wynika, że nawet ci, którzy je mają, bardzo często nie decydują się nie tylko na wyjazd na pół roku, ale nawet rzucenie niesatysfakcjonującej, wyniszczającej pracy. Jest taka scena w serialu „Breaking Bad”, gdy Skyler prowadzi Walta do pomieszczenia, które wynajęła do przechowywania zarobionych przez niego na produkcji metamfetaminy pieniędzy. Pokazuje mu olbrzymi stos banknotów. On pyta ile tam jest, ona odpowiada, że już dawno straciła rachubę. „Ile jeszcze musisz zarobić, żebyś mógł powiedzieć, że wystarczy?”.

Zawsze można mieć więcej, zawsze można kupić większe mieszkanie, lepszy samochód. Każdy wybiera, to, co dla niego najważniejsze. My też wybraliśmy i nie wiemy, co będzie po powrocie, nie mamy (niestety) podręcznej drukarenki petrodolarów i wiemy, że ta sielanka nie potrwa wiecznie, ale postanowiliśmy cieszyć się chwilą, a o przyszłość pomartwić się, jak już będziemy musieli. Czego i Wam serdecznie życzymy.