Idea BoondockersWelcome jest mniej więcej taka sama jak coachsurfingu, tylko że dla kamperowców. Mamy kawałek terenu pod domem i chcemy kogoś na nim ugościć – ogłaszamy się na portalu. Mamy chęć u kogoś zamieszkać na dłuższą lub krótszą chwilę – rejestrujemy się, by poszukać potencjalnych gospodarzy.

Członkostwo kosztuje 25 USD rocznie, jeśli nie mamy miejsca dla gości, a dla tych, którzy sami też mogą oferować nocleg – 20 USD. W zamian dostajemy dostęp do bazy zarejestrowanych użytkowników. Teraz to około 700 miejsc w USA i Kanadzie. Oficjalnie strona mówi o 703 miejscach, ale trafiliśmy już na profil, który założono, by przestrzegać przed ideą i m.in. „złodziejami tożsamości”.
Podstawową ideą jest, by nocleg był w pełni darmowy. Może to być kilka akrów lasu z polaną z dala od cywilizacji, może być to podjazd pod domem z prądem, wodą, kanalizacją, pralnią w garażu i śniadaniem na tarasie. Obie opcje mają być darmowe i gospodarz nie może zażądać żadnej zapłaty.My się nie zraziliśmy. Działa to mniej więcej tak: chcemy gdzieś zanocować, wpisujemy lokalizację w wyszukiwarkę i widzimy darmowe noclegi w wybranej przez nas okolicy. Klikamy na profil użytkownika, którego lokalizacja najbardziej nam odpowiada i widzimy szczegóły: kiedy jest dostępny (często są to ludzie mieszkający parę miesięcy tu, parę miesięcy gdzie indziej), jakie ma warunki na swoim podwórku/podjeździe, czy akceptuje dzieci i zwierzęta, czym się zajmuje, oraz, co najważniejsze, na ile można się u niego/niej zatrzymać. Na południu Florydy, gdzie ludzie przyjeżdżają na „stacjonarne” wakacje, z cudzej uprzejmości można korzystać zwykle przez 1-2 noce. To pewnie tylko informacja zaporowa i jeśli gospodarz z gościem nadają na tych samych falach da się mieszkać i tydzień. Im dalej na północ tym ten maksymalny pobyt dłuższy, i tym częściej przy „maximum stay” pojawia się adnotacja „We’ll play it by ear” – czyli „wyjdzie w praniu”.