Po pięciu nocach w Laung Prabang przyszedł czas, by ruszyć dalej na południe. Zwyczajowo kolejnym przystankiem jest Vang Vieng, a że my jesteśmy dość zwyczajni, więc nie kombinowaliśmy. Szybki rzut oka na mapę 200 kilometrów, w trzy godziny będziemy na miejscu. Jak się okazało, nie doceniliśmy Laosu…
Czytaj dalej
Tym razem wszystko zrobiliśmy nie tak jak należy. Zupełnie na opak. Jak opowiadaliśmy znajomym o naszych planach, to patrzyli na nas z dziwną mieszanką współczucia i politowania. Chyłkiem pukali się w czoło. Szczęśliwie nie trwało to długo, bo, jak to my, bilety kupiliśmy z ledwie 10-dniowym wyprzedzeniem.
Czytaj dalej
Płaskowyż Bolaven – kraina mniejszości, deszczowców, słoni, kawy i wodospadów, był celem naszego przyjazdu do Pakse. A że chwilę wcześniej policzyliśmy, jak mało czasu zostało nam do powrotu do Warszawy, to po raz pierwszy zaczęliśmy się naprawdę spieszyć i łykać atrakcje w iście japońskim stylu. Oczywiście, łykaliśmy je na skuterach!
Czytaj dalej
Poprzedni wpis skończyliśmy w Dziwnowie. To tam, przekraczając most na Dziwnie, wjechaliśmy na wyspę Wolin. I to chyba właśnie na Wolinie i w krainie 44 wysp, najdotkliwiej odczuliśmy brak czasu i goniące nas terminy, bo turystyczne bogactwo tych terenów jest wręcz oszałamiające. Z tamtejszych atrakcji możemy ulepić dwa mini-przewodniki. Pierwszą z nich nazwaliśmy Zielonym Pomorzem Zachodnim.
Czytaj dalej
Ekspertów od Tajlandii po trzech tygodniach pobytu w tym kraju udawać nie będziemy, ale podobno pierwsze wrażenie jest najważniejsze. A nasze pierwsze wrażenie było megapozytywne. Tak, chcielibyśmy zamieszkać w Tajlandii. Dopiero jak usiedliśmy sobie wieczorem z piwem Chang i wyliczyliśmy sobie kilka plusów, to pojawiły się i minusy. Oto nasze subiektywne pięć punktów za krajem Tajów i pięć punktów przeciwko niemu.
Czytaj dalej
Wybrzeże morza Tyrreńskiego usiane jest miasteczkami – perełkami i przepięknymi plażami. Jeżdżąc nadmorskimi drogami, czuliśmy się trochę jak Maciek i Kalina w sklepie z czekoladkami. A jaka ładna góra, o jaki zamek, o jakie miasteczko, o jaka plaża. Musimy tam zjechać/wjechać/wejść/zobaczyć. Kalabryjskie wybrzeże to przygoda na wiele dni!
Kiedy wrzuci się w google’a frazę „samochodem do Chorwacji” to wpadamy w bardzo praktyczne rozważania, czy Słowacja i Węgry, czy Czechy, Austria i Słowenia. Ile zapłacimy za paliwo, gdzie kupimy winietki. W ogóle umyka za to poezja takiej naziemnej podróży, panońskie doliny i pogórza z winnicami, podświetlone słowackie zamki…
Lubicie święta Bożego Narodzenia? Podobno każdy lubi. Choć nam z wiekiem o to coraz trudniej. Zamiast śniegu – plucha, w sklepach kolejki, obżarstwo, które zazwyczaj źle się kończy i jeszcze prezenty… Niby miło jest dawać, ale jak znaleźć coś ciekawego i wartościowego dla siebie, dzieciaków i najbliższych?
Czasem droga jest ważniejsza od celu. Nawet w Kalabrii, gdzie cele to niezwykłe miasteczka na wzgórzach, schodzące starówkami i obronnymi wieżami do samego morza. Ale jeśli chodzi o Park Narodowy Pollino, to wiedzieliśmy, że jest za daleko od nas, by dobrze go zwiedzić. Dlatego mając w głowie cel, postanowiliśmy przede wszystkim nacieszyć się drogą do niego.
Kupiliście super-tani bilet do Azji i teraz przed Wami kilkanaście godzin czekania w Pekinie na przesiadkę? Zastanawiacie się czy da się wyjść z lotniska? Czy da się w tym czasie coś zwiedzić? Czy potrzebna będzie wiza? W tym wpisie podpowiemy Wam jak wyjść z lotniska, pojechać do Mutianyu, by zobaczyć Wielki Mur i jeszcze zdążyć na kolejny samolot.
Zima to trudny okres dla każdego niezimowego rodzica. Dni krótkie, po drodze ferie, a dzieciaki zmęczyć trzeba. Jak to zrobić, jeśli narty to dla was taka miejscowość na Mazurach, a łyżwy znacie z czasów, kiedy one były sposobem, by uciec przed Balcerowiczem łypiącym z domowego rubina? Można znaleźć kogoś, kto się tym zajmie. Na przykład instruktorów z przedszkola narciarskiego.
Droga nawijała się na zbocze góry niczym makaron na widelec. Pojedyncze domy, które mijaliśmy po drodze wyglądały na niezamieszkane, od paru minut nie minął nas żaden samochód. Na „naszym wzgórzu” nie paliło się żadne światło. Chcieliśmy domu w Kalabrii na odludziu, to dostaliśmy.
