Nie chciało nam się wyjeżdżać z Kambodży. Zdawała się nam ideałem. Połączeniem Laosu i Tajlandii. Fantastycznymi zabytkami, odrobiną cywilizacji i w miarę opanowanym ruchem turystycznym. Jeśli takie wrażenia mieliśmy z tej najbardziej cepeliowskiej okolicy, to dalej mogło być tylko lepiej. Jednak czas gonił i musieliśmy wracać do Tajlandii. Ale najpierw musieliśmy przekroczyć bramę piekieł, czyli Poipet.
Czytaj dalej
Ekspertów od Tajlandii po trzech tygodniach pobytu w tym kraju udawać nie będziemy, ale podobno pierwsze wrażenie jest najważniejsze. A nasze pierwsze wrażenie było megapozytywne. Tak, chcielibyśmy zamieszkać w Tajlandii. Dopiero jak usiedliśmy sobie wieczorem z piwem Chang i wyliczyliśmy sobie kilka plusów, to pojawiły się i minusy. Oto nasze subiektywne pięć punktów za krajem Tajów i pięć punktów przeciwko niemu.
Czytaj dalej
Sielski krajobraz… taka zbitka słowna, kiedy widok jest piękny, ale nie wiadomo, co o nim powiedzieć. O Willi Słonecznej w Dębowcu i jej okolicach wiemy, co chcemy napisać, ale malując obraz tych pofalowanych wzgórz, gdzie jasnożółty rzepak przecina błękit stawów i zieleń pól i lasów, i tak musimy zacząć od jego „sielskości”.
Czytaj dalej
Zawsze myśleliśmy, że parki rozrywki to miejsce nie dla nas. Tłumy, kolejki, hałas. Na wizytę w Juraparku w Krasiejowie skusiliśmy się więc z obawami, mimo że uwielbiamy dinozaury. Okazało się, że nie mieliśmy się czego bać i podobało się zarówno nam, jak i dzieciakom. Szkoda tylko, że na wizytę mieliśmy ledwie kilka godzin, skoro atrakcji starcza na cały dzień. Albo nawet i dwa.
Czytaj dalej
Ten post miał się zaczynać cytatem o tym, jak mistycznym przeżyciem jest poranna procesja mnichów w Luang Prabang. Jednak teraz już nawet biura podróży nie próbują aż tak naciągać rzeczywistości i piszą co najwyżej o „wielkiej turystycznej atrakcji”. Blogerzy idą krok dalej. Część ostentacyjnie omija temat. Inni określają procesję jako „jedno z najgorszych turystycznych doświadczeń”. Czy i na nas procesja mnichów wywarła aż tak fatalne wrażenie?
Czytaj dalej
Sierpniowe słońce grzało zaskakująco mocno. Pilica wiła się niespiesznie, niosąc z nurtem kolorowe kajaki. Raz na jakiś czas ktoś wyskakiwał i brodząc w wodzie po kostki przeciągał kajak z mielizny w nieco głębsze rejony. Dzieciaki pluskały się beztrosko w ciepłej jeszcze rzece a my wygrzewaliśmy stare kości łapiąc ostatnie promienie lata. Weekendowy spływ Pilicą okazał się idealnym pomysłem na końcówkę wakacji.
– Eee, po co Wam tyle wioseł, przecież ta mała i tak nie da rady wiosłować – zażartował ktoś widząc jak pakujemy się do kajaka. Uwaga rzucona bez cienia złośliwości, a nawet z przymrużeniem oka, na Kalinę zadziałała jak płachta na byka. Co? Ja nie dam rady? – zdawały się mówić zadziorne iskierki w jej oczach. I już było wiadomo, że kto jak kto, ale ona – Kalina – z Bzurą sobie poradzi.
Wyjazd do Gdyni miał program skrojony prawie wyłącznie pod młodsze cztery stopy. Jeśli nas czasem czytacie, to wiecie zapewne, że raczej unikamy niebezpiecznego nagromadzenia „rodzinnych” atrakcji. Jednak tym razem większość czasu (poza „bonusem” na zakończenie weekendu) całkowicie oddaliśmy Maćkowi i Kalinie. A Gdynia okazała się być miejscem wyjątkowo dziecioprzyjaznym.
Są takie weekendy, kiedy niby już lato, a jeszcze nie wakacje, już by się gdzieś dalej pojechało, ale akurat nie za bardzo możemy się wyrwać na dłużej i w żadnym razie chce się nam spędzać pół dnia w podróży. I wtedy warto rozejrzeć się po najbliższej okolicy, bo może okazać się, że przygoda czai się za rogiem. W ten sposób pewnej czerwcowej soboty trafiliśmy do Sochaczewa.
Krople deszczu miarowo uderzały w bulgoczącą powierzchnię. Znad ciepłej wody unosiła się para, zasłaniając góry lekką mgiełką. Z jednej strony nieba zachodzące słońce nieśmiało przebijało zza chmur, z drugiej wciąż było zasłonięte ciężkimi stratusami, na tle których malowała się wyraźna, siedmiokolorowa tęcza. Było tak pięknie, że aż trąciło kiczem. Tak rozpoczął się nasz weekend w Wiśle.
Cieszyn przyciągał nas od dawna. Ostatni raz byliśmy tam chyba na przełomie wieków… Z tych starych czasów pamiętaliśmy niewiele, ledwie tyle, że polska strona miasta była jedynie ostatnim przystankiem przed skokiem w ciekawszy, czeski świat. A teraz? Teraz jest zdecydowanie inaczej.
Sielski krajobraz… taka zbitka słowna, kiedy widok jest piękny, ale nie wiadomo, co o nim powiedzieć. O Willi Słonecznej w Dębowcu i jej okolicach wiemy, co chcemy napisać, ale malując obraz tych pofalowanych wzgórz, gdzie jasnożółty rzepak przecina błękit stawów i zieleń pól i lasów, i tak musimy zacząć od jego „sielskości”.
