Od zawsze chciałem się wybrać rowerem do Kampinosu. Od ponad 20 lat mieszka tam moja babcia, zresztą przy tej wizycie dowiedziałem się, że mieszkała też tam w czasie Powstania Warszawskiego po ucieczce z Powązek. Zawsze jednak kończyło się na wizycie samochodem w Izabelinie. A Puszcza kusiła. I w końcu się udało i to nie samemu, bo z dwoma brzdącami w przyczepce za rowerem.

Do Lwowa dojechaliśmy w sobotę wieczorem, planowaliśmy ruszyć z powrotem w stronę granicy we wtorek rano, ale operację „powrót do domu” udało nam się rozpocząć dopiero około godz. 17. Lwów nie chciał nas wypuścić. A i my chcieliśmy więcej, bo dwa i pół dnia to we Lwowie nic. Co najwyżej tyle, by nabrać apetytu na więcej.

Nie chciało nam się wyjeżdżać z Kambodży. Zdawała się nam ideałem. Połączeniem Laosu i Tajlandii. Fantastycznymi zabytkami, odrobiną cywilizacji i w miarę opanowanym ruchem turystycznym. Jeśli takie wrażenia mieliśmy z tej najbardziej cepeliowskiej okolicy, to  dalej mogło być tylko lepiej. Jednak czas gonił i musieliśmy wracać do Tajlandii. Ale najpierw musieliśmy przekroczyć bramę piekieł, czyli Poipet.

Sierpniowe słońce grzało zaskakująco mocno. Pilica wiła się niespiesznie, niosąc z nurtem kolorowe kajaki. Raz na jakiś czas ktoś wyskakiwał i brodząc w wodzie po kostki przeciągał kajak z mielizny w nieco głębsze rejony. Dzieciaki pluskały się beztrosko w ciepłej jeszcze rzece a my wygrzewaliśmy stare kości łapiąc ostatnie promienie lata. Weekendowy spływ Pilicą okazał się idealnym pomysłem na końcówkę wakacji.

W Laosie spędziliśmy prawie miesiąc. Nie spodziewaliśmy się, że tyle tu zabawimy, a tym bardziej, że jeszcze będzie nam mało. Ciągnęło nas już jednak do Kambodży, szczególnie do Angkor Wat. Kupiliśmy więc bilety do Stung Treng – pierwszego większego miasta po drugiej stronie granicy i ruszyliśmy ku nowej przygodzie.