Ten post miał się zaczynać cytatem o tym, jak mistycznym przeżyciem jest poranna procesja mnichów w Luang Prabang. Jednak teraz już nawet biura podróży nie próbują aż tak naciągać rzeczywistości i piszą co najwyżej o „wielkiej turystycznej atrakcji”. Blogerzy idą krok dalej. Część ostentacyjnie omija temat. Inni określają procesję jako „jedno z najgorszych turystycznych doświadczeń”. Czy i na nas procesja mnichów wywarła aż tak fatalne wrażenie?
Czytaj dalej
W Bangkoku jak już wcześniej wspomnieliśmy, nie zabawiliśmy długo, połaziliśmy jedno popołudnie po mieście, udało nam się nawet nie wejść do żadnej świątyni – zanim odespaliśmy podróż zrobiło się za późno na poważne zwiedzanie, a zdecydowanie nie chcieliśmy zostawać w Bangkoku na dłużej. Miasta nas męczą. Za głośno, za duszno, za szybko, za betonowo, za dużo samochodów, ludzi, wszystkiego. No, chyba że są na przykład Nowym Jorkiem.
Czytaj dalej
Jeśli nie macie jeszcze zbyt wielu noworocznych postanowień i dawno nie byliście w Poznaniu, to koniecznie dorzućcie do listy wyjazd do stolicy Wielkopolski. A jak już tam będziecie, to skorzystajcie z naszych podpowiedzi. Oto jak można spędzić jeden dzień w Poznaniu z dziećmi.
Czytaj dalej
Kolacja w Restauracji Zamkowej w Krasiczynie wyszła nam trochę przypadkiem. Planowaliśmy się zatrzymać w Karczmie pod Semaforem w Bachórzu na suty obiad, ale pocałowaliśmy klamkę. Potem pędziliśmy z burczącymi brzuchami i wpadliśmy do zamku tuż przed zamknięciem kuchni. I zostaliśmy ugoszczeni iście po królewsku.
Czytaj dalej
„Dobrze przyjrzyjcie się tej mapie. Tak właśnie miała wyglądać atomowa zagłada” – opowiadał nam przewodnik ubrany w mundur piechoty morskiej LWP. Byliśmy tuż pod ziemią, w bunkrze na Wyspie Wolin. Ale czuliśmy się, jakbyśmy przebyli znacznie dalszą podróż – w lata 80-te. Na mapie atomowe grzyby pokazywały gruzy zachodnich metropolii i polskich miast. W pokoju obok przemawiał gen. Jaruzelski.
Czytaj dalej
Co zrobić, kiedy brak jest czasu, by wyjechać? Można zafundować sobie podróż do krainy… wyobraźni. Idealnym miejscem do umysłowych wycieczek są domy zagadek i escape roomy. My pierwszy raz zawędrowaliśmy do takiego miejsca z okazji imprezy urodzinowej Maćka. I nie żałujemy.
Sierpniowe słońce grzało zaskakująco mocno. Pilica wiła się niespiesznie, niosąc z nurtem kolorowe kajaki. Raz na jakiś czas ktoś wyskakiwał i brodząc w wodzie po kostki przeciągał kajak z mielizny w nieco głębsze rejony. Dzieciaki pluskały się beztrosko w ciepłej jeszcze rzece a my wygrzewaliśmy stare kości łapiąc ostatnie promienie lata. Weekendowy spływ Pilicą okazał się idealnym pomysłem na końcówkę wakacji.
– Eee, po co Wam tyle wioseł, przecież ta mała i tak nie da rady wiosłować – zażartował ktoś widząc jak pakujemy się do kajaka. Uwaga rzucona bez cienia złośliwości, a nawet z przymrużeniem oka, na Kalinę zadziałała jak płachta na byka. Co? Ja nie dam rady? – zdawały się mówić zadziorne iskierki w jej oczach. I już było wiadomo, że kto jak kto, ale ona – Kalina – z Bzurą sobie poradzi.
Wyjazd do Gdyni miał program skrojony prawie wyłącznie pod młodsze cztery stopy. Jeśli nas czasem czytacie, to wiecie zapewne, że raczej unikamy niebezpiecznego nagromadzenia „rodzinnych” atrakcji. Jednak tym razem większość czasu (poza „bonusem” na zakończenie weekendu) całkowicie oddaliśmy Maćkowi i Kalinie. A Gdynia okazała się być miejscem wyjątkowo dziecioprzyjaznym.
Są takie weekendy, kiedy niby już lato, a jeszcze nie wakacje, już by się gdzieś dalej pojechało, ale akurat nie za bardzo możemy się wyrwać na dłużej i w żadnym razie chce się nam spędzać pół dnia w podróży. I wtedy warto rozejrzeć się po najbliższej okolicy, bo może okazać się, że przygoda czai się za rogiem. W ten sposób pewnej czerwcowej soboty trafiliśmy do Sochaczewa.
Krople deszczu miarowo uderzały w bulgoczącą powierzchnię. Znad ciepłej wody unosiła się para, zasłaniając góry lekką mgiełką. Z jednej strony nieba zachodzące słońce nieśmiało przebijało zza chmur, z drugiej wciąż było zasłonięte ciężkimi stratusami, na tle których malowała się wyraźna, siedmiokolorowa tęcza. Było tak pięknie, że aż trąciło kiczem. Tak rozpoczął się nasz weekend w Wiśle.
Cieszyn przyciągał nas od dawna. Ostatni raz byliśmy tam chyba na przełomie wieków… Z tych starych czasów pamiętaliśmy niewiele, ledwie tyle, że polska strona miasta była jedynie ostatnim przystankiem przed skokiem w ciekawszy, czeski świat. A teraz? Teraz jest zdecydowanie inaczej.
