Zawsze myśleliśmy, że parki rozrywki to miejsce nie dla nas. Tłumy, kolejki, hałas. Na wizytę w Juraparku w Krasiejowie skusiliśmy się więc z obawami, mimo że uwielbiamy dinozaury. Okazało się, że nie mieliśmy się czego bać i podobało się zarówno nam, jak i dzieciakom. Szkoda tylko, że na wizytę mieliśmy ledwie kilka godzin, skoro atrakcji starcza na cały dzień. Albo nawet i dwa.
Czerwony kabriolet mknie żwirową aleją wyznaczoną przez ponad stulenie lipy. Wzbija za sobą lekki tuman kurzu, zostawiając w tyle cokół dawnego pomnika. Strażnik nawet nie zatrzymuje samochodu. Jadą nim zbyt ważni goście. Ci, pogrążeni w rozmowie od której może zależeć przyszłość ludzkości, nie zwracają na niego uwagi. Podobnie jak na Zamek w Mosznej, który zamyka lipową aleję…
O Opolu wiedzieliśmy niewiele. Kojarzyło nam się tylko z festiwalem polskiej piosenki, a z poprzedniej wizyty, dokładnie 26 (sic!) lat temu, najstarsze dwie stopy zapamiętały jedynie, że w Opolu jest zoo. A że jechaliśmy tam na zaproszenie Urzędu Miasta, to i planować za bardzo nie musieliśmy, więc podeszliśmy do Opola z zupełnie otwartymi głowami. I nie zawiedliśmy się.
Do Lwowa dojechaliśmy w sobotę wieczorem, planowaliśmy ruszyć z powrotem w stronę granicy we wtorek rano, ale operację „powrót do domu” udało nam się rozpocząć dopiero około godz. 17. Lwów nie chciał nas wypuścić. A i my chcieliśmy więcej, bo dwa i pół dnia to we Lwowie nic. Co najwyżej tyle, by nabrać apetytu na więcej.
Nadeszły wakacje. Jak co roku na dzieciatych spłynął blady strach. Wyszukiwarka internetowa aż furczy wypluwając z siebie setki odpowiedzi na męczące wszystkich pytanie: „gdzie wyjechać z dzieckiem?”. Autorzy blogów, portali i magazynów prześcigają się wymyślając kolejne zestawienia 10 najlepszych miejsc na rodzinny wypoczynek czy Top 15 destynacji dla podróżujących z rodziną. Postanowiliśmy dołączyć do tego grona doradców i odpowiedzieć na to nurtujące wszystkich rodziców pytanie, w nieco przewrotny...
Paweł postanowił sobie, że zamorduje żonę. Straceńczą myśl podyktowała mu rozpacz. Żona była jego wrogiem numer jeden oraz zasadniczą przeszkodą na drodze do podróżowania wedle jego widzimisię. Dzień w dzień zatruwała mu życie, dzień w dzień sępimi szponami szarpała jego zdrowie i nerwy i każdego poranka przeistaczała się w symbol klęski*.
W Laosie spędziliśmy prawie miesiąc. Nie spodziewaliśmy się, że tyle tu zabawimy, a tym bardziej, że jeszcze będzie nam mało. Ciągnęło nas już jednak do Kambodży, szczególnie do Angkor Wat. Kupiliśmy więc bilety do Stung Treng – pierwszego większego miasta po drugiej stronie granicy i ruszyliśmy ku nowej przygodzie.
Kolacja w Restauracji Zamkowej w Krasiczynie wyszła nam trochę przypadkiem. Planowaliśmy się zatrzymać w Karczmie pod Semaforem w Bachórzu na suty obiad, ale pocałowaliśmy klamkę. Potem pędziliśmy z burczącymi brzuchami i wpadliśmy do zamku tuż przed zamknięciem kuchni. I zostaliśmy ugoszczeni iście po królewsku.
Do zamku w Krasiczynie dojechaliśmy późnym wieczorem. Posiadłość była praktycznie wyludniona. W Wielki Piątek najwyraźniej zamki nie przyciągają zbyt wielu klientów. Ale ta pustka, wygaszony dziedziniec, cienie i niosące się pustymi korytarzami echo pozwoliły poczuć nam klimat Krasiczyna.
Dear friends of Cafe 8 stóp, dear customers, dear blog/fb followers of our adventures and dear all, who don’t know us, but are here by some strange twist of fate, below you will find our story – who we are, what happened on June 9 and why do we want you to read this letter.
