– Znacie Poznań? – zapytał Wojtek z Poznańskiej Lokalnej Organizacji Turystycznej. – Nie – odpowiedział Paweł. – Tak – weszłam mu w słowo. Paweł spojrzał zdziwiony. Wiedział, że byłam w Poznaniu kilka razy w życiu i to raczej przejazdem, więc trochę zdziwiła go moja odpowiedź. – Znam Jeżyce – uściśliłam – w końcu czytałam Musierowicz.
Czytaj dalej
W Bangkoku jak już wcześniej wspomnieliśmy, nie zabawiliśmy długo, połaziliśmy jedno popołudnie po mieście, udało nam się nawet nie wejść do żadnej świątyni – zanim odespaliśmy podróż zrobiło się za późno na poważne zwiedzanie, a zdecydowanie nie chcieliśmy zostawać w Bangkoku na dłużej. Miasta nas męczą. Za głośno, za duszno, za szybko, za betonowo, za dużo samochodów, ludzi, wszystkiego. No, chyba że są na przykład Nowym Jorkiem.
Czytaj dalej
Jeśli nie macie jeszcze zbyt wielu noworocznych postanowień i dawno nie byliście w Poznaniu, to koniecznie dorzućcie do listy wyjazd do stolicy Wielkopolski. A jak już tam będziecie, to skorzystajcie z naszych podpowiedzi. Oto jak można spędzić jeden dzień w Poznaniu z dziećmi.
Czytaj dalej
Pomorze Zachodnie jest duże. Tak duże, że w naszych głowach składa się z kilku zupełnie odrębnych części. Z racji tego, że mogliśmy wypożyczyć kampera tylko na kilka dni, chcieliśmy zobaczyć jak najwięcej w jak najkrótszym czasie i każda z tych części jest dla nas „esencją” na przyszłe powroty. Oto plan minimum na weekend na Pomorzu od Niechorza do Dziwnowa, ze wskazaniem do rozciągnięcia na cały tydzień.
Czytaj dalej
Do Thakhek wybieraliśmy się trochę jak sójka za morze. Tak nam dobrze było u Marysi i Toma w Wientianie. W końcu, po tygodniu uznaliśmy taktownie, że nie powinniśmy już dłużej nadużywać ich gościnności. A poza tym czekała na nas nasza największa do tej pory skuterowa wyprawa!
Czytaj dalej
Lubimy aktywny wypoczynek, mobilność, codzienne nowe widoki. Ale po miesiącu czy dwóch w drodze marzy nam się też spacer po rajskiej plaży, chatka z widokiem na ocean, kilka spokojnych dni, skakanie z dzieciakami przez fale, zachód słońca nad wodą. Najlepiej, żeby do tego było spokojnie, niezbyt drogo i ciekawie. Brzmi nierealnie? Pewnie, że tak. Dlatego trudno się dziwić, że Koh Chang nie dorosło do tych oczekiwań.
Co zrobić, kiedy brak jest czasu, by wyjechać? Można zafundować sobie podróż do krainy… wyobraźni. Idealnym miejscem do umysłowych wycieczek są domy zagadek i escape roomy. My pierwszy raz zawędrowaliśmy do takiego miejsca z okazji imprezy urodzinowej Maćka. I nie żałujemy.
Sierpniowe słońce grzało zaskakująco mocno. Pilica wiła się niespiesznie, niosąc z nurtem kolorowe kajaki. Raz na jakiś czas ktoś wyskakiwał i brodząc w wodzie po kostki przeciągał kajak z mielizny w nieco głębsze rejony. Dzieciaki pluskały się beztrosko w ciepłej jeszcze rzece a my wygrzewaliśmy stare kości łapiąc ostatnie promienie lata. Weekendowy spływ Pilicą okazał się idealnym pomysłem na końcówkę wakacji.
– Eee, po co Wam tyle wioseł, przecież ta mała i tak nie da rady wiosłować – zażartował ktoś widząc jak pakujemy się do kajaka. Uwaga rzucona bez cienia złośliwości, a nawet z przymrużeniem oka, na Kalinę zadziałała jak płachta na byka. Co? Ja nie dam rady? – zdawały się mówić zadziorne iskierki w jej oczach. I już było wiadomo, że kto jak kto, ale ona – Kalina – z Bzurą sobie poradzi.
Wyjazd do Gdyni miał program skrojony prawie wyłącznie pod młodsze cztery stopy. Jeśli nas czasem czytacie, to wiecie zapewne, że raczej unikamy niebezpiecznego nagromadzenia „rodzinnych” atrakcji. Jednak tym razem większość czasu (poza „bonusem” na zakończenie weekendu) całkowicie oddaliśmy Maćkowi i Kalinie. A Gdynia okazała się być miejscem wyjątkowo dziecioprzyjaznym.
Są takie weekendy, kiedy niby już lato, a jeszcze nie wakacje, już by się gdzieś dalej pojechało, ale akurat nie za bardzo możemy się wyrwać na dłużej i w żadnym razie chce się nam spędzać pół dnia w podróży. I wtedy warto rozejrzeć się po najbliższej okolicy, bo może okazać się, że przygoda czai się za rogiem. W ten sposób pewnej czerwcowej soboty trafiliśmy do Sochaczewa.
Krople deszczu miarowo uderzały w bulgoczącą powierzchnię. Znad ciepłej wody unosiła się para, zasłaniając góry lekką mgiełką. Z jednej strony nieba zachodzące słońce nieśmiało przebijało zza chmur, z drugiej wciąż było zasłonięte ciężkimi stratusami, na tle których malowała się wyraźna, siedmiokolorowa tęcza. Było tak pięknie, że aż trąciło kiczem. Tak rozpoczął się nasz weekend w Wiśle.
